W czasach powstania grodu, dookoła nie było niczego poza gęsto porośniętą Puszczą Radomską (obecnie nie ma po niej śladu). Początkowo w 2 poł. X w. grodzisko było jedynie niewielkim obiektem. Rozbudowa zaczyna się na początku XI w., wzniesiony zostaje drewniano-ziemny wał, fosa, drewniany kasztel oraz w wieku XII kościół Św. Piotra (istniał do roku 1809 i to od wezwania tej świątyni wywodzi się nazwa grodziska).
U podnóża grodu istniało kilka osad. Ich mieszkańcy zajmowali się głównie rolnictwem, obróbką drewna oraz wytopem żelaza i rzemiosła precyzyjnego (świadczą o tym odnalezione fragmenty naczyń ceramicznych).
Pod koniec XIV wieku, tereny grodu były już niezamieszkane i pełniły jedynie rolę pola obsiewanego zbożem.
Od roku 1795 do 1812, obszary grodziska pełniły rolę cmentarza dla mieszkańców Radomia z parafii św. Jana i św. Wacława.
W czasie I wojny światowej na terenie grodziska pojawiły się okopy.
Natomiast w latach 1959-1972 oraz 2009-2013 grodzisko stało się obszarem wielkich misji badawczych archeologów. Badania te odsłoniły wielkie dziedzictwo historii, kryjące się pod piaskami grodziska. Wykopano bardzo zniszczone fragmenty wielu drewnianych budowli oraz szczątki pieców do wytapiania żelaza. Odnaleziono nie tylko relikty z czasów wczesnego średniowiecza, a także wiele starszych przedmiotów. Między innymi grzebienie rogowe, kościane groty, naramienniki z brązu, a także naczynia z okresów wpływów rzymskich.