Starania władz Radomia o budowę miejskiej elektrowni rozpoczęły się już na początku lat 90. XIX wieku. Radom był miastem rozwijającym się w bardzo szybkim czasie, królował tu przemysł. W 1896 roku władze Radomia przyjęły projekt oświetlenia elektrycznego. Rok później została zawarta umowa przedwstępna między władzami Radomia a Rosyjskim Elektrycznym Towarzystwem Akcyjnym UNION.
Uruchomienie elektrowni nastąpiło 15 marca 1901 roku przy ówczesnej ul. Długiej 16, z udziałem władz gubernialnych oraz miejskich i obywateli miasta. Wtedy uruchomiono 58 lamp łukowych, rozmieszczonych na ulicach. I wojna światowa była przeszkodą dla funkcjonowania elektrowni. 14 lat po uruchomieniu elektrowni Rosjanie wywieźli wiele maszyn, co spowodowało zmniejszenie mocy zakładu. W okresie międzywojennym elektrownia miała 70 pracowników, występowało wiele konfliktów z władzami miasta. W styczniu 1945 roku, tuż po wyzwoleniu Radomia przez Armię Czerwoną, w elektrowni sprawny był tylko jeden zespół maszynowy. Wiele urządzeń i maszyn wywiózł wcześniej hitlerowski okupant. Działania wojenne nie spowodowały zniszczenia budynku, nieznacznie ucierpiała tylko sieć rozdzielcza. W 2003 r. Andrzej Wajda wyszedł z propozycją budowy pawilonu aby wystawiać w nim kolekcje sztuki współczesnej z Muzeum im. Jacka Malczewskiego. Rok później został zaprezentowany pomysł radomianki Kai Koziarskiej, aby dla celów nowego centrum sztuki zaadaptować budynek starej elektrowni, pomysł się przyjął. 2 lata później miała miejsce pierwsza wystawa na terenie elektrowni z okazji 80 urodzin Andrzeja Wajdy. W elektrowni znajduję się również kino, inauguracyjny seans odbył się w 2015 roku, natomiast 2 lata później otrzymało imię Andrzeja Wajdy.